metroda benliğinden sıyrılma ayini yapan bir yerli gördüm.
çıplaktı. savaş boyaları ve boncuklarla süslenmişti.
ayakları olan tombul bir yılanın üzerinde oturuyordu.
o, dizlerine kapandığı yaşlı yerli kadına dualar ederken, çıplak 3 yerli çocuk kalın sopaları gerinip gerinip indiriyorlardı sırtına, karnına.
üzerinde oturduğu ayaklı yılan belli aralıklarla ısırdığında metronun tavanına değecek kadar yükseğe sıçrıyordu yerli, acıdan.
ve tekrar yılanın üzerine düşüp, hiçbirşey olmamış gibi dua etmeye devam ediyordu.
tüylerim diken diken oldu izlerken. ne kadar zormuş benliğinden sıyrılmak.
ben yarı yolda indim metrodan ama bildiğim kadarıyla metronun son durağı kuzey kutbunda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder